Forum Blogowe ^{17 lat!}

Szpital... długo był moją ulubioną książką Lema, później drugi raz przeczytałem Solaris i jednak zdecydowałem, że opowieść o Kelvinie bardziej przypada mi do gustu (jest czysto Lemowska, w przeciwieństwie do tej pierwszej, która odnosi się do czasów historycznych).

Bardzo lubię jego prozę. To mój niedościgniony ideał pisarstwa. Urzekło mnie jego rozbudowane słownictwo, niesamowite poczucie humoru (na przykładzie Pirxa) i ta bezgraniczna fantazja pozwalająca mu wymyślać tak zróżnicowane rzeczy. Czasem niedowierzam, że Bajki robotów i Fiasko to powieści tego samego autora.

I rzeczywiście, czasem ciężko przebrnąć przez jakieś fragmenty, gdzie autor długo rozwodzi się nad opisami przyrody lub opowiada o historii badań nad jakimś zagadnieniem, które zmyślił. Ale to w żaden sposób nie ujmuje artyście geniuszu, a wręcz przeciwnie, pokazuje jak wiele zmieniło się w ludziach w przeciągu ostatnich pięćdziesięciu lat.

Pisarze piszą teraz zupełnie inaczej, a czytelnik dużo szybciej się męczy.

A będą mi do czegoś potrzebne?

Zdziwicie się, ale ja właśnie potrzebuję hałasu, nawału zajęć i presji czasu. Jeśli wiem, że mam masę rzeczy na głowie, a coś kręci się w moich myślach od dawna i tylko szuka sposobności, by znaleźć gdzieś ujście, to dopiero wtedy siadam do pisania. Przeważnie, gdy mam wolny czas, to mi się wszystkiego odechciewa. Taki już jestem.

Z wcześniej przygotowanych materiałów kiedyś korzystałem, ale dziś już tego nie robię. Herbata? Przekąski? Nie, bo później mam śmietnik na biurku, a nie tylko ja z niego korzystam.
Muzyka? Jak najbardziej, choć odkąd mieszkam ze swoją ukochaną, nieco inaczej to wszystko wygląda.

Aerarium. Pozwolę sobię zacytować cioteczkę wikipedię: Aerarium (łac. skarbiec) – pojęcie oznaczające w starożytnym Rzymie skarbiec.

Pamiętam dokładnie jak to było. Siedziałem na wykładzie, który dla większości ludzi mógłby wydawać się przeraźliwie nudny. Pewna niezwykła osoba, obdarzona niespotykaną wiedzą na temat starożytnego świata, wykładała nam przedmiot zatytułowany "Archiwa Starożytne".
Początkowo byłem sceptyczny, jednak prof. Musiał, której podręczniki przygotowywały mnie już w liceum do matury, w niesamowity sposób roztoczyła przede mną wizję tamtych czasów i sposobów przechowywania dokumentów. Szczególnie fascynowały mnie rzymskie kodeksy, spisywane na woskowych tabliczkach.
Wtedy też pojawiła się nazwa Aerarium. To był skarbiec republiki, a zarazem świątynia Saturna. Tam lud Rzymu trzymał to, co uznawał za najcenniejsze, w tym tablice, na których spisano prawo.

Więc podsumowując - Aerarium - choć nie było pierwszą nazwą mojego bloga, najlepiej oddaje sens jego istnienia. To mój skarbiec, gdzie trzynam myśli i doświadczenia.

Ludzie teraz mało czytają, więc trudno jest przemycić dobry, długi tekst. Warto spróbować od małych form, krótkich historii, które mają w sobie tę odrobinę pozytwnego poczucia humoru lub czegoś co zafrapuje użytkownika. Osobiście lubiłem czytywać opowadania zamieszczane na blogach, ale bardzo wiele z nich jest po prostu kiepskie. Zazwyczaj brakuje im dopracowania stylistycznego lub ciągną się w nieskończoność (tak jak wspomniała wcześniej moja przedmówczyni).
Dobra rada odemnie - napisz najpierw kilka-kilkanaście krótkich opowiadań i idź z nimi na jakieś forum literackie, dopracuj. Gdy uznasz je za gotowe, stwórz bloga, który będzie swoistym zbiorem Twych publikacji.

PS. Jeśli na serio zastanawiasz się nad publikowanie swojej twórczości w sieci - dobrze Ci radzę - przygotuj się na falę krytyki. Walenię takich byków, jak ten w tytule tematu, może okazać się brzemienne w skutki.

Cóż, mój blog z założenia jest osobisty. To jest mój skarbiec, do którego, póki co, nikogo jeszcze nie wpuściłem. Za to sam chętnie wpycham się gdzie tylko można, wychodząc z założenia, że jest na świecie, mała co prawda, grupka ludzi, których interesuje moje zdanie na jakiś temat.

Także chętnie podejmę współpracę z każdym, kto będzie na tyle odważny, by opublikować jakiś mój tekst.

Oczywiście, że się nie wykluczają. Fajnie, że macie takie wydarzenie, które was integruje. Rzeczywiście, Trójmiasto kulturą i blogiem stoi, jest tutaj bardzo wiele fajnych inicjatyw, pozwalających poznać ludzi tworzących w Gdańsku czy w Gdynii. Jednak jedynym mankamentem Blog Forum był fakt, że zabrakło czasu na głos osób siedzących wśród publiczności. Poza tym, impreza była jak najbardziej warta odwiedzenia.

Aerarium istnieje od września 2010 roku, czyli piszę go już trzy lata. Wcześniej miałem kilka pomniejszych inicjatyw na różnych portalach, w tym fotobloga.
Co ciekawe, jeszcze zanim zaprzyjaźniłem się z blogspotem na dłużej, miałem konto na twitterze. Wtedy w Polsce używało go może z kilkadziesiąt osób, ale mimo to postowałem na nim przez kilka miesięcy, aż zdecydowałem się usunąć konto.

Tak się złożyło, że byłem na pierwszym dniu tego wydarzenia, w sobotę, gdy, moim zdaniem, wypowiadali się najciekawsi prelegenci.
Pod względem merytorycznym, prezentowane treści były na najwyższym poziomie, często pokrywając się z moimi własnymi przypuszczeniami czy przemyśleniami. Na scenie występowały zróżnicowane osobowości, można było się śmiać, a zaraz potem wzruszać niemal do łez.
Pod względem organizacyjnym była to jedna z najlepiej zorganizowanych imprez na jakiej byłem. Wydano chyba niesamowitą ilość pieniędzy na zapewnienie blogerom wszelkich wygód. Czterogwiazdkowy hotel, darmowe jedzenie, darmowe piwo, koncert jazzowy w filharmonii, impreza integracyjna i zwrot kosztów podróży dla jakiejś części uczestników. Nie wspomnę już o środkach wydanych na promocję imprezy w przestrzeni miejskiej i internecie. Trochę to szastanie kasą mnie przeraziło, ale byłem tam, jadłem to jedzenie i nie mam prawa narzekać.

Czy takie imprezy są potrzebne? Oczywiście, może z mniejszym rozmachem, w bardziej zacieśnionym gronie trójmiejskich blogerów. Prawda jest taka, że brakowało dwóch-trzech godzin poświęconych na rzetelną dyskusję blogerów z innymi blogerami, a także, przynajmniej według mnie, brakowało mi dyskusji z czytelnikami, których całe to spotkanie zdawało się pomijać.

Generalnie uważam, że określenie "lifestyle" jest kretynizmem i staram się go nie używać. Nie wiem czy mój blog podchodzi po tę kategorię, ale postaram się podzielić z wami moimi spostrzeżeniami.
Dla mnie, podobnie jak dla niektórych z mych przedmówców, blog jest formą wyrażania myśli i opinii. W moim wypadku są one podparte wiedzą, emocjami i doświadczeniem, które zebrałem do tej pory. Gdy piszę, staram się analizować jak najwięcej źródłem, z których mógłbym czerpać wiedzę na dany temat. Dużo czytam, oglądam i słucham, bo chcę być poinformowany o tym, co się dzieje na świecie.
Jeśli chce się trafić do czytelnika, należy mieć profesjonalizm dziennikarza w jednej dłoni i zwykłą wrażliwość szarego człowieka w drugiej.

Jeśli chodzi o teksty na bloga, to zdarzyło mi się już pisać je w każdej możliwej konfiguracji. Na przykład - najpierw na papierze, taki ogólny szkic, później przepisywałem to do LibreOffice Writera (gdyż mam Linuxa), gdzie tekst dostawał jednolity kształt, zgrabne formatowanie i był dodatkowo sprawdzany. Następnie przenosiłem to do blogera, zapisując wcześniej plik .odt.
Przeważnie coś mi się rozsypywało z formatowaniem, albo miałem ochotę dodać jakieś zdjęcie lub coś zmienić w tekście, więc i tak ostatecznie tekst był jeszcze obrabiany w "przeglądarce".
Później wyciągnąłem z tego wnioski, teraz wszystko wpisuję od razu w blogerze, odpalając systemowy edytor tekstu tylko po to, by zrobić ładne wcięcie pierwszego wersu. Taki sposób jest chyba najwygodniejszy.

Forum Blogowe 17 lat!

Forum Blogowe ^{17 lat!}