Forum Blogowe 17 lat!

juan- ciekawe może nie którym pomoże
m@tarci- już się przygotowuje na ten atak a i zapraszam serdecznie tych terrorystów.

juan- ciekawe może nie którym pomoże
m@tarci- już się przygotowuje na ten atak a i zapraszam serdecznie tych terrorystów.

Miałam to przez 3 noce, poszlam do lekarza... przepisał mi magnez
Nie wierze, teraz ze to byla zmora, tylko poprostu cos jest nie tak z ogranizmem ... okazalo sie ze mam cos z tarczycą.

Miałam to przez 3 noce, poszlam do lekarza... przepisał mi magnez
Nie wierze, teraz ze to byla zmora, tylko poprostu cos jest nie tak z ogranizmem ... okazalo sie ze mam cos z tarczycą.

Witam
Na to forum trafiłe przypadkowo i zarajestrowałem się tylkopo to, by podzielić się z Wami własnym doświadczeniem związanym ze zjawiskiem zwanym "zmarą nocną".
Pierwszy raz spotkałem się z tym zjawiskiem (tak to należy określić, bo nie wiadomo co to jest - dla jednych jest to duch, dla drugich reakcja fiziologiczna naszego organizmu, a dla trzecich - ufo, które chce nas porwać) jakieś 10miesięcy temu.
Spałem. Sniłem o jakiś przyziemnych rzeczach i jakby we śnie coś ścisnęło mnie, dosłownie coś usiadło mi na klatce piersiowej. O ile ktoś miał kiedykolwiek koszmar odczas którego się przebudził, to zrywał się w nocy oblany potem i dochodził do siebie. W moim przypadku było inaczej. Wybudziłem się ze snu, jednak ściskanie w klatce nie ustawało. Pierwszy odruch? Ruszyć się. Ale nic z tego - ciało było sparaliżowane, przy czym nie czułem żadnego drętwienia. Mimo wielkiego wysiłku nie mogłem poruszyć żadną z kończyn. Dosłownie jakby coś wyssało ze mnie wszystkie siły. Wystraszyłem się i bojąc się o własne zdrrowie czy nawet życie chciałem zrobić co kolwiek. Chciałem wydać z siebie obojętnie jaki krzyk, coś w stylu aaaaaa. Jeszcze wtedy w pokoju mieszkałem ze starszym bratem, więc krzyk napewno by usłyszał. Mimo, że chciałem krzyknąć z samych sił, to wydawało mi się że wydałem z siebie jęk - był bardzo, bardzo cihy i pełen cierpienia.
Otworzyłem oczy. Przed łóżkiem widziałem białą poświatę - nie jakieś tam prawdziwe kontury człowieka, ręce nogi itp. Na tle całkowicie ciemnego pokoju (w pokoju mam rolety i jak się je spuści to nawet w ciągu dnia jest kompletnie ciemno) była lekka biała poświata. Przez jakieś 10s patrzyłem się na nią. Gdy mrugnąłem - znikła. Równocześnie z otworzeniem oczu uścisk w klatce znikł.
Leżałem tak pare dobrych minut, leżałem i wpatrywałem się w to miejsce nie wierząc w to co się przed chwilą stało. Popatrzyłem się na śpiącego brata - spał jak kamień. Nie chciałem panikować, bo gdyby się obudził, to zapewne by mnie wyśmiał. Zacząłem się modlić, modlić tak szczerze jak nigdy w życiu. W kościele bywam...2-3 razy do roku. Teraz jednak moja modlitwa była szcera, prosto z serca. Wymówiłem wszystkie modlitwy jakie znałem (nie było ich wiele) i prosiłem Boga by bronił mnie przed "tym czymś", żeby mnie zostawiło w spokoju i żebym mógł spokojnie spać. Zamknąłem oczy dopiero po 4:00 Uwierzcie mi, to wydarzenie całkowicie zmieniło moje podejście do świata - tego niematerialnego. Do tej pory byłem septykiem, nie wierzyłem w duchy (w UFO tak). Teraz jednak miało miejsce coś, czego nie mogłem pojąć. Nie ważne, czy było to przewidzenie, jakieś nieprawodłowe działanie mojego organizmu - moje życie zmieniło się.
Wyobraźcie sobie lęk, otaczający Was gdy wchodzicie do ciemnego pokoju - wiecie, że nic tam nie ma ale coś podświadomie mówi, że "coś" tam może być. Naprawdę, nikomu, nikomu, nawet najgorszemu wrogowi nie życzę takiego przeżycia. Przez ponad pół roku kładąc się spać bałem się, że "to coś" może mnie znowu "odwiedzić". Żyłem w strachu. Mało tego, siedząc w pokoju odczuwałem obecność czyjegoś bytu. Nie wiem czy to autosugestia, czy faktycznie coś w nim było.
Na jednej "wizycie" się nie skończyło.
W tym czasie brat wyprowadził się z pokoju i zostałem w nim sam.
Podobne uczucie doświadczyłem w czasie tych czterech miesięcy dwukrotnie. Tym razem nie otwierałem oczu. Uczucie przechodziło po paru sekundach. Po drugich "zmarach nocnych" zacząłem szukać w internecie informacji na ten temat. Jeśli to duch, to nęka nas zły duch, który "żywi się" naszym lękiem i strachem. Jedyne co można w takiej sytuacji zrobić to... przeciwstawić mu się. Postanowiłem walczyć z "tym czymś" w razie gdyby znów mnie spotkało. Podczas trzeciej zmary początkowo było znowu to samo: ścisk w klatce i niemożność poruszenia się. Mimo, iż zostałem wybudzony ze snu, to zacząłem walczyć. Próbowałem się ruszuć z całych sił i wydać jakieś jęki. Zmara przeszła, jednak nie chyba nie z moich starań. Gdy już mogłem się ruszyć powiedziałem jedno zdanie: "niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Wypowiadając te słowa poczułem, że nie boję się tego czegoś. Chciałem by odeszło. Przez kilka miesięcy miałem spokój. Aż do grudnia, gdy zmara nocna odwiedziła mnie po raz kolejny. Tym razem nie siłowałem się, nie próbowałem poruszyć. Powiedziałem jedno słowo: "odejdź".
Po tym wydarzeniu przestałem się bać, znikło też wrażenie obecności w pokoju czyjejś osoby. Od tego momentu nie miałem też kolejnej zmary nocnej.

Czym jest zmara? Nie wiem.
Wiem jednak, że to zjawisko istnieje.
Wiem też, że może spotkać każdego z Was. Nieważne, że w to nie wieżycie. Ja też nie wieżyłem, ale gdy mnie to spotkało to dosłownie srałem w gacie, a wszystkie moje teorie na temat duchów po prostu legły w gruzach.
Mam gdzieś sceptyków i cwaniaków na forum, którzy zaraz zaczną pisać że za dużo wypiłem, naćpałem się, naoglądałem za dużo horrowów.
Przekonają się że coś takiego istnieje wtedy, gdy samo ich to spotka, a tego im oraz nikomu z Was nie życzę.

Witam
Na to forum trafiłe przypadkowo i zarajestrowałem się tylkopo to, by podzielić się z Wami własnym doświadczeniem związanym ze zjawiskiem zwanym "zmarą nocną".
Pierwszy raz spotkałem się z tym zjawiskiem (tak to należy określić, bo nie wiadomo co to jest - dla jednych jest to duch, dla drugich reakcja fiziologiczna naszego organizmu, a dla trzecich - ufo, które chce nas porwać) jakieś 10miesięcy temu.
Spałem. Sniłem o jakiś przyziemnych rzeczach i jakby we śnie coś ścisnęło mnie, dosłownie coś usiadło mi na klatce piersiowej. O ile ktoś miał kiedykolwiek koszmar odczas którego się przebudził, to zrywał się w nocy oblany potem i dochodził do siebie. W moim przypadku było inaczej. Wybudziłem się ze snu, jednak ściskanie w klatce nie ustawało. Pierwszy odruch? Ruszyć się. Ale nic z tego - ciało było sparaliżowane, przy czym nie czułem żadnego drętwienia. Mimo wielkiego wysiłku nie mogłem poruszyć żadną z kończyn. Dosłownie jakby coś wyssało ze mnie wszystkie siły. Wystraszyłem się i bojąc się o własne zdrrowie czy nawet życie chciałem zrobić co kolwiek. Chciałem wydać z siebie obojętnie jaki krzyk, coś w stylu aaaaaa. Jeszcze wtedy w pokoju mieszkałem ze starszym bratem, więc krzyk napewno by usłyszał. Mimo, że chciałem krzyknąć z samych sił, to wydawało mi się że wydałem z siebie jęk - był bardzo, bardzo cihy i pełen cierpienia.
Otworzyłem oczy. Przed łóżkiem widziałem białą poświatę - nie jakieś tam prawdziwe kontury człowieka, ręce nogi itp. Na tle całkowicie ciemnego pokoju (w pokoju mam rolety i jak się je spuści to nawet w ciągu dnia jest kompletnie ciemno) była lekka biała poświata. Przez jakieś 10s patrzyłem się na nią. Gdy mrugnąłem - znikła. Równocześnie z otworzeniem oczu uścisk w klatce znikł.
Leżałem tak pare dobrych minut, leżałem i wpatrywałem się w to miejsce nie wierząc w to co się przed chwilą stało. Popatrzyłem się na śpiącego brata - spał jak kamień. Nie chciałem panikować, bo gdyby się obudził, to zapewne by mnie wyśmiał. Zacząłem się modlić, modlić tak szczerze jak nigdy w życiu. W kościele bywam...2-3 razy do roku. Teraz jednak moja modlitwa była szcera, prosto z serca. Wymówiłem wszystkie modlitwy jakie znałem (nie było ich wiele) i prosiłem Boga by bronił mnie przed "tym czymś", żeby mnie zostawiło w spokoju i żebym mógł spokojnie spać. Zamknąłem oczy dopiero po 4:00 Uwierzcie mi, to wydarzenie całkowicie zmieniło moje podejście do świata - tego niematerialnego. Do tej pory byłem septykiem, nie wierzyłem w duchy (w UFO tak). Teraz jednak miało miejsce coś, czego nie mogłem pojąć. Nie ważne, czy było to przewidzenie, jakieś nieprawodłowe działanie mojego organizmu - moje życie zmieniło się.
Wyobraźcie sobie lęk, otaczający Was gdy wchodzicie do ciemnego pokoju - wiecie, że nic tam nie ma ale coś podświadomie mówi, że "coś" tam może być. Naprawdę, nikomu, nikomu, nawet najgorszemu wrogowi nie życzę takiego przeżycia. Przez ponad pół roku kładąc się spać bałem się, że "to coś" może mnie znowu "odwiedzić". Żyłem w strachu. Mało tego, siedząc w pokoju odczuwałem obecność czyjegoś bytu. Nie wiem czy to autosugestia, czy faktycznie coś w nim było.
Na jednej "wizycie" się nie skończyło.
W tym czasie brat wyprowadził się z pokoju i zostałem w nim sam.
Podobne uczucie doświadczyłem w czasie tych czterech miesięcy dwukrotnie. Tym razem nie otwierałem oczu. Uczucie przechodziło po paru sekundach. Po drugich "zmarach nocnych" zacząłem szukać w internecie informacji na ten temat. Jeśli to duch, to nęka nas zły duch, który "żywi się" naszym lękiem i strachem. Jedyne co można w takiej sytuacji zrobić to... przeciwstawić mu się. Postanowiłem walczyć z "tym czymś" w razie gdyby znów mnie spotkało. Podczas trzeciej zmary początkowo było znowu to samo: ścisk w klatce i niemożność poruszenia się. Mimo, iż zostałem wybudzony ze snu, to zacząłem walczyć. Próbowałem się ruszuć z całych sił i wydać jakieś jęki. Zmara przeszła, jednak nie chyba nie z moich starań. Gdy już mogłem się ruszyć powiedziałem jedno zdanie: "niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Wypowiadając te słowa poczułem, że nie boję się tego czegoś. Chciałem by odeszło. Przez kilka miesięcy miałem spokój. Aż do grudnia, gdy zmara nocna odwiedziła mnie po raz kolejny. Tym razem nie siłowałem się, nie próbowałem poruszyć. Powiedziałem jedno słowo: "odejdź".
Po tym wydarzeniu przestałem się bać, znikło też wrażenie obecności w pokoju czyjejś osoby. Od tego momentu nie miałem też kolejnej zmary nocnej.

Czym jest zmara? Nie wiem.
Wiem jednak, że to zjawisko istnieje.
Wiem też, że może spotkać każdego z Was. Nieważne, że w to nie wieżycie. Ja też nie wieżyłem, ale gdy mnie to spotkało to dosłownie srałem w gacie, a wszystkie moje teorie na temat duchów po prostu legły w gruzach.
Mam gdzieś sceptyków i cwaniaków na forum, którzy zaraz zaczną pisać że za dużo wypiłem, naćpałem się, naoglądałem za dużo horrowów.
Przekonają się że coś takiego istnieje wtedy, gdy samo ich to spotka, a tego im oraz nikomu z Was nie życzę.