Forum Blogowe ^{17 lat!}

I czasem na kulturalnych blogach drażni mnie wykonanie: jestem literaturoznawcą/filmoznawcą więc moja opinia jest przez to istotna. Takie podpieranie notek wykształceniem, bo może są zbyt słabe żeby same ustać (czasem są, czasem nie są) i na dodatek bardziej skrupulatnie je przez to oceniam. Ale może reaguję dlatego tak, że sama mam takowe wykształcenie i jakoś źle bym się czuła paradując z nim hobbystycznie?

I czasem na kulturalnych blogach drażni mnie wykonanie: jestem literaturoznawcą/filmoznawcą więc moja opinia jest przez to istotna.

Pojawia się też wątpliwość - bo dlaczego jest anonimowy?

Bo się boi - jak byśmy się przed tym nie bronili, prawda jest właśnie taka, że się boimy zepsuć swoje prywatne nazwisko. Jakby się coś nie udało, internetowy autorytet można zbudować na nowych kontach, nowych danych, nowych stronach. A swoją twarz mamy tylko jedną. Zepsujesz sobie reputację, a potem weź i wyjdź w tłum ludzi. Gorzej niż baba z Radomia.

Dokładnie, czy w takim razie nie podważa przez to swojej wiarygodności jako bloger?

Pytanie za sto punktów. Ile znacie duzych/ważnych blogerów, którzy nie ujawnili sie do tej pory i cały czas posługują sie wyłącznie nickiem? Przez ważność rozumiem popularność w blogosferze, ale przede wszystkim poza nią. Mi osobiście nikt nie przychodzi do głowy, choć może dlatego ze staram sie obserwować głownie swoja działke

Szczerze mówiąc, osobiście wolę czytać ludzi, którzy podpisują się nickami i po prostu robią to, co lubią, bez strachu o to, czy znajomi zobaczą i ocenią ich pracę. Są dla mnie bardziej prawdziwi w swojej anonimowości - gdzie określa ich wyłącznie ich własna blogowa praca - aniżeli domorośli poszukiwacze fejmu, którym zależy bardziej na wyświetleniach niż przekazywaniu treści.

Ale na etapie czyta mnie XYZ osób, a piszę w zasadzie tylko dla przyjemności epatowanie czytelnika swoją biografią to dla mnie takie trochę śmieszne.

A jednak co do autorytetu blogera mam mieszane uczucia. Wiem, że np. Fedorowicz z Kulturą w płot jest dla wielu swoich czytelników autorytetem (i słusznie, bo w zasadzie robi (robił? nie śledzę go już zbyt dokładnie) kawał niezłej roboty), a jednak przeglądając jego wpisy otagowane sztuka współczesna mam ochotę niekiedy tylko pokręcić wymownie głową. Subiektywne odbieranie kultury to jedno, ale wiadomo, że jednak wykształcenie w danym zakresie daje inny jej odbiór. Dlatego często kusi aby na wykształcenie się powołać. (Tak, wiem, że ktoś, kto jako argumentu używa papierka z uczelni ma prawdopodobnie braki w umiejętności konstruowania merytorycznych argumentów.)

Takie przykład: mam koleżankę, filmoznawczynię, która na obronie pracy magisterskiej (!!!) miała problem z odpowiedzią na dość podstawowe pytanie dotyczące dziedziny.

Wiadomo, że wykształcenie pomaga w odbiorze -mam takie nadzieje skromne - ale co z wypadkami kiedy jednak nie pomaga?

A z kręceniem głową nad - nie zdarzyło ci się nigdy czytać czegoś w fachowej (nie wiem czemu przymiotnik kojarzy mi się z pismem dla hydraulików) prasie/literaturze i się nie zgadzać?

Właściwie jedyny niepomocny wniosek do którego dochodzę, to taki że trzeba liczyć na swoje umiejętności krytycznego myślenia. I w czytaniu i w pisaniu.